Hepimiz Suçluyuz

En uzun süren üşümem, kombinin derecesinin düşük olduğunu hatırlayana kadar sürdü. En uzun süren açlığım ise annem eve gelip yemek pişirene kadar... Çok büyük sıkıntılar yaşamadım çocukluğumda. Kuru tahtada yatıp karnımın gurultusundan uyuyamadığım olmadı hiç! Bunun yanı sıra şükretmeyi unutmadım. Her gece sahip olduklarım için şükredip daha iyisini diledim... Ama benden daha kötü durumda olanları şükretmek için “neden” olarak görmekten öteye gitmedi onlara karşı ilgim. Onlar için hiçbir şey yapmadım!

Şimdi sokakta yatan o çocuğun yanında değil de, bu karakışta sıcacık evimde yaşıyorsam eğer; tek bir nedeni var: ondan daha şanslı doğmuş olmam! Emek vererek elde ettiğim hiçbir şey yok ki; onlar da emek harcamış ama elde edememiş olsun!..

Bugün çevremde bu kadar çok aç, açıkta insan varsa; suçladığım insanlar kadar ben de suçluyum.

Hepimiz suçluyuz!

Selcan

12/03/2001

Ankara