SPK'nın köşesinden dönmüş biriyim ben. Hani o çok istediğim, hep hayalini kurduğum SPK!! Olabilirdi. Çok yaklaşmıştım hayalime. Bir adım ötedeydi sadece. Bunca yıllık çalışmalarımın karşılığını alabilecektim sonunda. Söylesene, bir hayale bu kadar yaklaşmışken ondan vazgeçmek neden bu kadar cazip?! O umursamazlık, o boşversenecilik neden?
Yine de elimden geleni yaptım. Pes etmedim. Yıllardır kendime hedef olarak koyduğum yeri kazanabilmek için yapabileceğimin en iyisini yaptım. Belki de bu yüzden, bu olumsuz sonuca bu kadar duyarsız kalışım: Vicdanım rahat olduğu için belki.. Ama hayır! Böyle olmamalıydı. Madem bu kadar çok istiyordum, üzülmeliydim en büyük hayalimin ellerimden kayıp gitmesine. Kahrolmalıydım! Dibe vurmalıydım! Madem en büyük hayalimdi, gülememeliydim sonuçlar açıklandıktan sonra...
Neden bu kadar umarsızım? Neden kaybettiğim yer SPK değil de hiç istemediğim bir yermiş gibi davranıyorum? Nasıl oluyor da önceki sınav sonuçlarında uzun süre kendime gelemezken bu kadar önemli bir sınav sonucunda hiçbir şey olmamış gibi davranıyorum?
Kaybetmeye mi alışıyorum?
Yoksa aslında istemediğim şeylerin mi peşinde koştum bunca zaman?!
Selcan
18/06/2007
Ankara
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder