Şenlik dağıldı, bir acı yel kaldı bahçede, yalnız...
O mahur beste çalar müjganla ben ağlaşırız!
Gitti dostlar, şölen bitti; ne eski heyecan ne hız...
Yalnız kederli yalnızlığımız da sıralı sırasız
O mahur beste çalar müjganla ben ağlaşırız!..
Bir yangın ormanından püskürmüş genç fidanlardı!
Güneşten ışık yontarlardı; sert adamlardı.
Hoyrattı gülüşleri; aydınlığı çalkalardı!
Gittiler akşam olmadan, ortalık karardı!..
Bitmez sazların özlemi; daha sonra daha sonra...
Sonranın bilinmezliği bir boyut katar ki onlara;
Simsiyah bir teselli olur belki kalanlara!
Geceler uzar; hazırlık sonbahara...
Attila İlhan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder