... yaşadığım hayatı yeniden düşünüyordum... Bu hayatta zehirleyici yalnızlıklar, hiç ummadığınız anda gelen sıcak dostluklardan daha çoktu; şiddet ve yıkım arzusu, dayanışma duygusu ve barış isteğinden daha çoktu; düş kırıklıkları, insanın içini ansızın sevinçle dolduran büyüleyici sürprizlerden daha çoktu. Ama yine de hayatta hiç ölmeyen bir şeyler vardı. Tıpkı bahar sürgünleri gibi; yaprakları dökülüp dalları kurusa da kökleri hep canlı, hep dipdiri kalan ve her baharda yeniden açan bahar sürgünleri gibi...
Bu direnişe inanmak zorundaydım...
Cezmi ERSÖZ
Yol Öyküleri
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder