Eskiden, yani biz küçükken, yani Atatürk'ü sevmemek moda değilken...okulda saygı duruşlarında gülesimiz gelirdi. Biri bir ses çıkarır, öğrenciler kıkırdaşır, öğretmenler hişşşşşttt der, içimizden "bitse de otursak yerimize" diye geçirirdik...
Oysa şimdi... Sirenlerin o çığlığında...ayakta...akan gözyaşlarımın yüzümden aşağı süzülüşünden ürperiyorum. Tutamıyorum kendimi artık; düşündükçe, anladıkça, özledikçe daha çok akıyor gözyaşları...
Düşman... Savaş... Direniş... Kurtuluş...
Mustafa Kemal... Mustafa Kemal artık nefes almıyor! O devirde yaşayanlar, O'nu görenler, tanıyanlar, O'nunla birlikte savaşanlar bu acıya nasıl dayanmışlar? Benim yüreğim 70 yıl sonrasında bu kadar sızlıyorken, onların yüreği nasıl taşımış bu acıyı?
Nasıl?
Selcan
10/11/2008
Ankara
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder