Sen git aşk bana kalsın...
O gidecek ve sen bakacaksın. Kimse olmayacak yanında; acını yalnız yaşayacaksın. Aşkı tek kişilik yaşamanın mevsimidir şimdi. Bahar da olsa yaz da, kış hüküm sürecektir sende! Buz tutacaksın... Herkesin buram buram terlediği güneşli bir günde üşümenin ne demek olduğunu öğreneceksin...
Tüm renkler, dönüş tarihinin belli olmadığı bir yolculuğa çıkmıştır. Baktığın her şey ya gri ya siyahtır. Hayata dair hiçbir şey ilgi alanına girmez. Öylece bir köşede, sessizce, gözyaşlarını içine akıta akıta oturup durursun. Ne dostlarını görmek istersin ne de söylenecek tek sözü bile duymayı...
“Neden ben?” diye bin kere soracaksın kendine. “Hak etmedim bunu!” diye düşüneceksin. Merak etme, her terk edilen hak etmediğini düşünmüştür! Hiçbir farkın yok onlardan; ama sen, terk edildiğini kabul etmiyorsun. “Neden gitti?” sorusu gelecek ardından. Bulduğun yanıtları beğenmeyip gidişine bir başka bahane arayacaksın. Hiçbir bahane gerçek nedeni anlatmayacak... Çünkü aslında başından beri gördüğün; ama bir türlü kabullenemediğin o gerçeği bir kez dile getirirsen, zaten buz tutmuş bedenin, parça parça dağılacak. Bunu bildiğin için bahanelerin arkasına saklanacaksın.
Sevmemiştir seni! Sevmişse de, senin onu sevdiğin kadar sevmemiştir!
Suçlayabilir misin onu? Sen sevdin diye sevmeli miydi seni? Şart mı bu? Değil elbette; ama gel de bunu yüreğine anlat! Anlatamayacaksın... Yürek bunu kabul etmez çünkü! Sen, “Seni benim kadar kimse sevemez!” diye sayıklarken ya da “Benim kıymetimi bilmedin!” diye suçlarken onu; o, senin ne halde olduğunu bilmeden, bilse bile umursamadan,”Her seçim bir vazgeçiştir ve her seçim bir başlangıçtır.” sözünü kanıtlarcasına yeni bir menzile doğru yol almaya başlamıştır bile...
Mehmet Coşkundeniz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder