Hayat dediğin bittikçe başlardı; kah arşa düşüp kah yere yükselirken molalarda soluklanır, kendi küllerinde ısınırdı. Ve yeterince ısındığında, ortaya atılırdı gene; cevabını beğenmeyen girift bir bilmece gibi kona göçe. Hal böyleyken, illaki hayatta kalmalıydı insan. Kısa ya da uzun olması fark etmezdi ikametinin; çünkü zaman değildi aslolan.
Mahrem
Elif Şafak
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder