Ama inatla her ay kendini hatırlatıyor hastalık! Her ay mutlaka bir sinyal gönderiyor...
O sinyalleri gece uyurken gönderiyor diye uyumaya korkuyorum bazen, sanki uykusuz kalınca hastalığı tetiklemiyormuşum gibi!
Oturuyorum bir başıma, normalde varlığını bile umursamadığım televizyon karşısında saatlerce... Boş boş bakıyorum ekrana...
Ağlıyorum bazen... Hasta olduğumu kabullenmeden önce de ağlardım; kabullendim, hala ağlıyorum!
Korkuyorum... Allah dermansız dert vermesin diyorum; ama hiç iyileşememekten korkuyorum.
Hastayım ben... Beynimin içinde şarkılar çalınıyor bazen, sözlerini hatırlayamadığım şarkılar... Tam olarak hatırlayamadığım anılar... Hani olur ya bazen, rüyadan uyandığında bir şeyler oldu dersin, birileri vardı... Ama kimdi onlar, neler oldu bir türlü hatırlayamazsın. Onun gibi işte.
Aslında senelerce en çok yıprattığım yerimdi herhalde beynim. Onca okul, kurs, ders, sınav... Değdi mi bilmiyorum. Her zaman aptal ve mutlu olmayı tercih ederim derdim. Sanırım buna "sağlıklı"yı da eklemeliyim:
Aptal, mutlu ve beynini kullanmadığı için sağlıklı olmayı zeki, mutsuz ve hasta olmaya tercih ederdim!
Selcan
Ankara
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder