Yoruldum

Bir rüzgara kapıldım gidiyorum;

Sonu hayır mı şer mi bilemiyorum...

Hem çok seviyorum, dostlar başına!

Hem sıcak demir, aşk olsun tutana..

Hem çok seviyorum, düşman başına..

Hem sıcak demir, aşk olsun tutana!..

Ben yoruldum,

Söyle, senin gücün var mı hala!

Kaç yenilgi var,

Söyle, ömürde Allah aşkına...

Akışına bıraktım gidiyorum;

Sonu hayır mı şer mi bilemiyorum!

Hem eriyorum günden geceye;

Hem kapı duvar verilmiş sözlere!

Hem eriyorum günden geceye...

Hem kapı duvar verilmiş sözlere!

Ben yoruldum,

Söyle, senin gücün var mı hala!

Kaç yenilgi var,

Söyle, ömürde Allah aşkına...

Kısırdöngü

"Bir kısırdöngü." dedi Sabina. "Müzik git gide daha yüksek çalındığı için insanlar sağır oluyor. Ama insanlar sağır olduğu için müziğin daha da yüksek çalınması gerekiyordu."

Milan Kundera

Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği

.

Öyle

19/05/2009

İstanbul

Teşekkürler Dünya

Bu arada; hiç başımızdan eksik olmayan gökyüzüne, günün karanlık saatlerine, ara sıra kopsa da fırtınalara, bir gün boğulacağımız denizlere, eski günlere, neler olacağını bilmesek de geleceğe, kötülüklerle dolu olsa bile tarihe, tarihin akışını düze çıkarmaya çalışan tüm güzel yüzlü çocuklara, Donkişotlar 'a, ateş hırsızlarına, Ernesto "Çe" Guevara'ya, yollara-yolculuklara, sevgililere, sevişmelere, sadece düşleyebildiğimiz olamamazlıklara, üşürken ısınmalara, her şeyden sıcak annelere, babalara ve tadını bütün bunlardan alan şarkılara kendi sıcaklığımızı gönderiyoruz.

Kötü şeyler gördük. Savaşlar, katliamlar, ölen-öldürülen çocuklar gördük. Kendi dilini, kendi kültürünü, kendisini kaybeden insanlar, topluluklar gördük. Yanan köyler, kentler, ormanlar, hayvanlar gördük. Yoksul insanlar, ağlayan anneler, babalar, her gün bile bile sokaklarda ölüme koşan tinerci çocuklar gördük.

Biz de öldük. Ama her şeye rağmen bu yeryüzünde şarkılar söyledik.

Teşekkürler dünya.

Kazım Koyuncu

Var Olmadan Yok Olmak

Var olmadan yok oldum ordan...

Telefon rehberlerine geçmeden, tanışmadan, tanımadan, kimse beni tanımadan, oranın bir çalışanı olarak personele gönderilen yeni yıl ajandalarından almadan, onlarca bilgisayar depolara kaldırılırken bilgisayar verilmeye değer görülmeden, benimsemeden, benimsenmeden...

Var olmadan yok oldum ordan...

TKİKGM bütünüyle sizindir artık, hayrını görün!

Selcan

19/06/2009

Zilli Watchin' TV

Git Patlat Bu Kafayı!

Aynaya baktın, senden ötesi yok!
Aynayı sev..
Radyoda sevdiğin şarkı çalmış;
Radyoyu sev!
Kalbine baktığın kadın başkasınınmış;
İyi mi!
Git patlat bu kafayı şimdi...

Bazen herkesten sıkıldığın oluyordur!
Fişi çekip dükkanı kapatasın geliyordur...
Kavgası, tasası, aşkı, derdi...
Ah be kardeşim, başına ne geldi?!

Sonraya kaldın, bundan kötüsü yok.
Sonrayı sev!
Kadrolu çıkarcı senden caymış;
Şansını sev...
Vurdulu kırdılı kadın kapı duvarmış;
İyi mi!
Git patlat bu kafayı şimdi!

Bazen herkesten sıkıldığın oluyordur.
Fişi çekip dükkanı kapatasın geliyordur!
Kavgası, tasası, aşkı, derdi...
Ah be kardeşim, başına ne geldi?!

Git patlat bu kafayı şimdi!..

Yalın

Totally Wrong

I was born with the wrong sign

In the wrong house

With the wrong ascendancy

I took the wrong road

That led to the wrong tendencies

I was in the wrong place

At the wrong time

For the wrong reason

And the wrong rhyme

On the wrong day

Of the wrong week

I used the wrong method

With the wrong technique

Wrong

Wrong

There's something wrong with me chemically

Something wrong with me inherently

The wrong mix

In the wrong genes

I reached the wrong ends

By the wrong means

It puts the wrong plan

In the wrong hands

The wrong theory for the wrong man

The wrong eyes

On the wrong prize

The wrong questions with the wrong replies

Wrong

Wrong

I was marching to the wrong drum

With the wrong scum

Pissing out the wrong energy

Using all the wrong lines

And the wrong signs

With the wrong intensity

I was on the wrong page

Of the wrong book

With the wrong rendition

Of the wrong look

With the wrong moon

Every wrong night

With the wrong tune played

Till it sounded right, yeah

Wrong

Wrong

Too long...

I was born with the wrong sign

In the wrong house

With the wrong ascendancy

I took the wrong road

That led to the wrong tendencies

I was in the wrong place

At the wrong time

For the wrong reason

And the wrong rhyme

On the wrong day

Of the wrong week

I used the wrong method

With the wrong technique

Wrong

Maden

İndim maden ocağına, 

Kara elmas diyarına;

Yeryüzü sıcak olsun diye, dost!

Yıllar boyu kazma salladım suskunca bu zindanda, 

Çocuklarım gülsün diye, dost.

Oysa bizim evde gülen yok!.. 

Yürü derler, yürü derler.

Açlığa yürü, derler.

Kara elmas tabut olmuş; gerekirse ölün, derler!

Günü gelir, utanmadan, ağlaşana “Gülün!” derler, dost.

Yalanlara artık sabrım yok!..

Bugün maden ocağına, kara elmas diyarına 

İnmedik; selam olsun sana, dost!

Ölesiye ışık hasretiyle solmuş bu yüzlere, 

Grev grev güneş doğmuş, dost...

Artık kaybedecek bir şey yok!

Yeraltında ezilenler, yeryüzüne seslenirler...

“Madenler bizim!” derler, “Gerekirse ölüm!” derler.

Günü geldi, grev, derler!

Günü geldi, grev derler, dost...

Artık kaybedecek bir şey yok!

Yerin derinliklerinden geldiler.

Ellerinde susmak bilmeyen bir yeraltı güneşiyle!

Ne kadar diplere bastırılsa, 

O kadar boğulmak bilmez yankısıyla yüreklerinin... 

Ağır ağır geldiler... 

Sonra her gün geldiler!

Artarak geldiler!

Kadınları, çocukları ve alkışlarıyla 

Yoğurt mayalar gibi geldiler!

Pişkin ekmekleri bölüp de paylaşır gibi,

Su gibi,

Ateş gibi...

Her gün yeni ağızlar eklendi ağızlarına.

Yeni yollarla tanıştı ayakları...

Her gün yeni kabuklar çatladı.

Yeni kulaklar işitmeye başladı söylediklerini.

Bir kent oldular sonunda...

Ve adını değiştirdiler ülkenin!

Yunus

ANKARA - Nihat’ın ya da Arda’nın attığı gollerin fotoğrafı mı, sınır ötesi operasyondan kareler mi, başörtülü lider eşlerinin pozları mı? Son dönemden aklımızda hangi kare kalacak derseniz, benim cevabım tek; Datça sahillerinde yatan, kuyruğuna iple parke taşları bağlanmış ölü yunus fotoğrafı...

Bizi bu kadar iyi anlatan bir fotoğraf uzun süredir görmedim, muhtemelen de göremem...

Fotoğrafı gördüğüm andan beri, parke taşı bağlı ipin yunusun kuyruğunda bıraktığı izi kendi kollarımda, bacaklarımda hissediyorum.. O ipler benim bacaklarımı sıkarken koşmaya çalışıyorum..

Açıklarda teknemizle yarışan, eşlik eden, derinlerden haberler getiren, denizlerin bu deli mavi yunusunu, kuyruğundaki kiloluk kaldırım taşlarıyla sıçramaya çalışırken düşündükçe, ben boğulur gibi oluyorum...

Bu sadece hayvan sevgisi değil, bu sadece bir canlıya alçakca kıyılmasına duyulan bir öfke değil... 

Yunusun ölürken yaşadıkları hakkında sayfalarca yazabilirim, ona kıyan caninin haleti ruhiyesi hakkında, ona verilmesi gereken ceza konusunda günlerce konuşabilirim..

Ama asıl üzerinde konuşmamız gereken bu fotoğrafın beni şaşırtmaması.. Asıl tartışmamız gereken bu fotoğrafın tanıdık gelmesi, çok da fazla yadırganmaması.

Yok, yok, “biz zaten cani olduk, işsizlik, yoksulluk insanların ahlakını bozuyor, acımadan kesip biçiyoruz” demiyorum... Bunları zaten biliyorsunuz.

Bu fotoğrafın beni şaşırtmamasının asıl sebebi; yunusun da, yunusu öldürenlerin de, yunusu öldürme biçimlerinin de “bizi” hatırlatması...

O fotoğraf şaşırtmıyor, çünkü tanıdık geliyor, çünkü o fotoğrafta biz varız, çünkü bizim dramımız var..

Biz değil miyiz, Türkiye Cumhuriyeti vatandaşları değil mi, yıllardır kuyruğuna taş bağlı yunus gibi çırpınıp duran?

Ne zaman başımızı kaldırsak, ne zaman güneşe doğru, aydınlığa doğru sıçramaya kalksak, ayağımıza, kuyruğumuza bağlı taşlar bizi dibe çekmiyor mu?

Pekiyi bu zavallı yunusun kuyruğuna parke taşlarını kim bağladı? Biz, bizden birileri değil mi?
Pekiyi bizim kuyruğumuza taşları kim bağladı, kim bağlıyor? Yine biz, bizden birileri değil mi?

Yüzde 47 destekle gökyüzüne değebilecek kadar sıçrama şansı yakalayanlar, türban, içki yasağı vs. deyip, yüzde üç-beşlik oy kaygılarıyla kendi taşlarını kendileri bağlamıyorlar mı?

Milletten muhalefet yetkisini bile güç bela alabilenler, bütün stratejilerini “iktidarı yıpratmak, her ne olursa olsun yaptırtmamak” üzerine kurunca taşları kime bağlıyorlar?.. O taşlar yalnız iktidarın sıçramasını mı önlüyor, yoksa sıçrayamayan biz miyiz?

“Bizdendir, ekiptendir” denerek, hiç haketmediği, dahası beceremeyeceği koltuklara oturtulanlar, kimin ayağına bağlanan taşlardır?...

“Laiklik elden gidiyor” diyerek demokrasiyi katletmeyi göze alanlar;
“Din elden gidiyor” diyerek demokrasinin katledilmesine yol açanlar;
“Vatan, millet, devlet” diyerek çeteleşip, soyup, sömürenler;
“Allah, peygamber,din” diye sermayelenerek soyup, sömürenler;
kimin ayağına bağlanan taşlardır?...

Son bir soru;
Datça sahillerinde kuyruğunda bağlı parke taşlarıyla yatan ölü yunusa mı daha çok yanacağız, yoksa her yukarı çıkmak istediğinde, ayağındaki taşların geri tepmesiyle iki kat dibe batan “Çılgın Türklere, Aslan Kürtlere, Can Alevilere, Mümin Kardeşlere mi?”

Ümit Sezgin

KAYNAK: http://arsiv.ntvmsnbc.com/news/450352.asp

Hoşça Kal Kardeşim

         

İşte geldin, gittin işte.

Işıklar içinde yat gittiğin yerde...

İşte geldik gidiyoruz

hoşça kal kardeşim deniz

biraz çakılından aldık

biraz da masmavi tuzundan

sonsuzluğundan da biraz

ışığından da birazcık

birazcık da kederinden

bir şeyler anlattın bize

denizliğin kaderinden

biraz daha umutluyuz

biraz daha adam olduk

işte geldik gidiyoruz

hoşça kal kardeşim deniz

Nazım Hikmet Ran

27 Eylül, Pitsunda, 1958