Bir Şeyler Olması

Efsaneler, hayatın çok ağır aktığı topraklar üzerinde doğar hep. Hayatın doğumla ölüm arasındaki uzun bekleyiş gibi yaşandığı insanların bir şeyler olması için kıvrandıkları o durağanlık içinde hiçbir şey olmuyorsa yaratmak gerekir. Beklemekten bıkmış insanlar dört elle sarılırlar yaratılan efsaneye. Efsane büyüdükçe büyür, şiştikçe şişer, koca bir balon gibi havalara yükselir. Yükseldikçe gözden uzaklaşıp flulaşır... 68'in otuzuncu yıl etkinliklerine baktıkça düşünüyorum da kim bilir, belki de o balonları patlatmamak daha iyidir. O insanların hayatlarının yegane anlamını yok etmek fazla insafsızlıktır belki de...

Hasan Kaya Cemal

Kimse Kızmasın, Kendimi Yazdım

Ay Gızıl Güneş

Güle güle ay gızıl güneş

Ne göçehti görmeh batanda seni

Menim kimin gedri bilinmez birine benziyirsen

Umutsuz temaşenle sen

Birazdan batacaksan ve axşam olacak

Menim son axşamım bu şeherde

Gene ne anam alacak baş ucumda ağlayan

Ne de bir yar meni goynunda avudan, üreyimi yatıştıran

Bir de bir bilet almışam terminalin birinden

Sihtir ol get deyir mene bu sabahın köründe

Gedecem elimde eyreti bir bavol

Dar küçeler içinden

Bir heyalet kimin men

Gedecem dalımdan ne bir cüt gözyaşı

Ne de bir el sallayan

Yaptıxlarım olacak bekli de meni uğurlayan

Bir de işçi tulumum galacak yağlıcana bu kocaman şeherde

Alacağın aolsun seni İstanbul seni

Ne çıranı gördüm ışığında oturam

Ne de aşın isticak aj garnımı doyuram

De mene men kör olum sene men neynemişem

Seni senen xebersiz özüme yar elemiştem

Bu geçen illerde men gaddara naz elemişem

Emeyimle özümü sene nöker elemişem

Dağların karı olsam

Erisem sana dolsam

Alır mıydın koynuna

Donan bir yolcu olsam

Alır mıydın koynuna

Zemheride kış olsam

Yıllar var ırağında

Hasretinle yanarım

Senin için sinemde

Açmamış gül saklarım

Baharımsın yazımsın

Gül damlası sözümsün

Meni goyup gidersen

Üreğimde sızımsın

Seher serini hazer

Yürek derini hazer

Sen hazersin mavi yar

Sana değmesin nazar

O da yandırır meni

Bu da yandırır meni

Özümü suya atsam

Su da yandırır meni

Baharımsın yazımsın

Gül damlası sözümsün

Meni goyup gidersen

Ateşimsin közümsün

Aynaya Bakmak

Sana güneş hep arkandan vurmuş;

Gölgen hep önde...

Geceler zaten kara!

Yüzünü görmek güneşe bakmak gibi zaten;

Ne zaman istesem, sen yakıyorsun...

Elin hep dudağında durmuş;

Sessiz bir ifade...

Geceler hep suskun!

Aynaya bakmak gibi senle konuşmak:

Ne zaman dinlesem, sen susuyorsun!

Ne zaman dinlesem, sen susuyorsun...

Yastığımda kalmış yüzün.

Biraz ayrılık, biraz hüzün...

Say, ne kadar zaman oldu!

Dokun, ellerin mi kör oldu!

Bak, bulamadım başka bir ten...

Gözlerin yakar mı yeniden?

Herkesi unutur da yüreğim;

Seni saklar birtanem...

Dördüz

Nisan 2009

Ankara